voor nico
We noemden je Nico, omdat je zo verdomd veel op haar leek. Helemaal als je met de zon in de rug stond en het leek alsof je ieder moment kon oplossen in het gouden licht.....
Ik wil ook denken dat je dat uiteindelijk gedaan hebt. Ik was er niet bij. Dat laatste stukje was ik er niet. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat het niet kon, niet mocht...Dat heb je nooit geweten. Maar nog geen kwartier nadat we in het ziekenhuis waren. Was de politie daar. En moest ik mee. Diezelfde nacht ben jij in het gouden licht opgelost. Dat hoorde ik twee dagen later. Nadat ze mij twee nachten in een politiecel hadden vastgehouden.....
Junkies hebben geen vrienden. Junkies hebben alleen belangen. Hebben elkaar maar voor een ding nodig. Om elkaar te helpen, en oh ja niet te vergeten, van elkaar te stelen. Junkie vriendschap is een groot politiek spelletje met maar 1 doel.....
Maar soms, heel soms is daar geen sprake van. Dan gaat dat elkaar nodig hebben verder dan nodig hebben voor het nodig hebben van.
Je voelde je al een paar dagen niet lekker. Maar ja, met smack in je lijf heb je niet meer door hoe ziek je eigenlijk wel eens kon zijn. En ik dacht ook dat het wel weer over zou gaan. Toen ik die middag de deur uit ging om te scoren had ik geen idee wat me te wachten stond toen ik weer terug kwam. Ik zag je op bed liggen en wist gelijk dat het helemaal mis was. Je adem klonk alsof het niet wist of het naar binnen of naar buiten moest. In paniek vloog ik naar een telefooncel. Hadden we toen maar een gsm gehad. Daar aangekomen kwam ik er achter dat ik geen muntgeld had. In nog meer paniek weer terug. Op de fruitschaal moest nog wat kleingeld liggen. Fruit lag er al tijden niet meer in....
Na wat een eindeloos wachten leek was de ziekenwagen daar. Was snel bekeken toen, snel naar het ziekenhuis....
Daar allemaal vragen en ik maar alles vertellen wat ik dacht dat nodig was... Maar nee, het was geen overdoses, want die wake-up spuit deed geen ene moer... En wat ze verder gedaan hebben weet ik niet... Want er was ineens een meneer waar ik mee mee moest. Bleek politie te zijn....
Op het politiebureau werd gemakshalve ook nog eens die 5 gram die ik gescoord had gevonden. Gelijk een reden om me vast te houden. En dan al die verdomd pijnlijke vragen en beschuldigingen. Alsof ik je vermoord had. Alsof ik jou gesloopt had met dope. Ik weet er eigenlijk niet zoveel meer van. Alleen dat ik op zeker moment zo boos werd van al die domme vragen, dat ik een beker koffie tegen de muur smeet. Met de mededeling dat het niet te zuipen was. Kon terug naar de cel. En ben die nacht ongelofelijk ziek geworden....
Na twee dagen mocht ik weg... Geen proces verbaal, zelfs niet voor die 5 gram.. En oh ja, tussen neus en lippen door werd me even verteld dat je overleden was. Vergevorderde longontsteking en hartstilstand. Ik was er dus niet schuldig aan. Nee niet schuldig. Ik heb me godverdomme nog nooit zo schuldig gevoeld als toen...
En nu, nu is het twintig jaar later. Ik ben dik tien jaar clean. Ik voel me niet schuldig meer, maar mis je nog steeds. Soms kijk ik naar de zon, en hoop dan dat ik je daar nog heel even voor kan zien staan. Maar je bent opgegaan in het licht, en als ik te lang kijk verblind het mijn zien....
Liefste lieve lieve Marja. Ja, noem je bij je eigen naam. Dit is de laatste kus die ik je geef. De kus die ik je nooit meer heb kunnen geven.... Rust zacht. En ik, ik zal mijn rust ook wel vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten