Februari
dit jaar stortte mijn wereld ineen. De liefde die ik dacht gevonden
te hebben bleek toch onbereikbaar en onmogelijk te zijn. Dat wat ik
voor haar voelde was onomstotelijk echt en puur voor mij. Mijn liefde
voor haar had geen grenzen ik zou voor haar door het vuur gaan en
mijn leven geven als dat nodig mocht zijn. Grote woorden. Ja. Als ik
ze lees of hoor denk ik dat het behoorlijk overdreven klinkt en is.
Maar nog steeds durf ik volmondig te zeggen dat het zo was en dat het
nog steeds zo is. Maar je hebt er natuurlijk geen barst aan als die
ander haar liefde voor jou heel anders ziet als jij de jouwe voor
haar. En al helemaal als ze er blijk van geeft dat ze liever zonder
je is dan met je. Dat was het dus. Ik kon gaan. En dat deed
ontzettend veel pijn. Ik bleef haar liefhebben en houden van zoals
voorheen maar kon nergens heen met die liefde. Probeerde boos op haar
te zijn en zelfs te haten, maar het lukte niet. Toch moest ik een weg
vinden om zonder haar verder te kunnen gaan met mijn leven.
Uiteindelijk lukte dat en keerde er rust en berusting bij mij terug.
Het was goed geweest en goed dat het geweest was.
Heel
jammer want ik wist en weet dat deze liefde zuiver is en ons heel
veel kan brengen. Maar dan moeten we niet onze ogen sluiten voor het
goede en ons concentreren op wat er fout loopt of kan gaan lopen.
Als die negativiteit je geest gaat sturen dan zal je angst
ongetwijfeld tot waarheid en werkelijk verheven worden. Dan zullen er
gebeurtenissen ontstaan die er anders niet zouden zijn geweest. Enkel
en alleen om je met negatief denken en handelen die dingen in gang
gaan zetten waar je juist bang voor bent.
Wat
ging er dan allemaal zo fout? En waarom was en bleef ik er zo zeker
van dat ik oprecht van haar hield en dat zij dat ook van mij deed.
Want uit haar handelen bleek dat helemaal niet. En als gevolg daarvan
bleek het ook niet langer uit mijn handelen. Waar begint zo iets.
Welke actie en reactie leiden uiteindelijk tot een reeks
onverkwikkelijke gebeurtenissen die hun weerga niet kennen. Dat vroeg
ik mij toen allemaal af. Kon me niet echt neerleggen bij de breuk en
was daardoor zo van slag dat niets van doen en laten meer enige zin
maakte of had. Ik was kapot en zat met vragen in mijn maag die er
niet om logen.
Ik
was behoorlijk de weg kwijt. En daarbij haalde mijn verleden van
verslaving mij ook nog eens aan twee kanten in en dreigde me totaal
van de weg te rijden...... Het was ook dat stukje wat in feite de
aanleiding was tot de breuk en het gebrek aan vertrouwen wat zij in
mij had. Op dat moment totaal ten onrechte. Maar dat maakte bij mij
wel dingen los die ik nog niet goed verwerkt had en die nu allemaal
keihard naar voren kwamen. Daar moest ik dus ook mee zien klaar te
komen. Wat dat allemaal was is teveel en te moeilijk om zo maar even
op te schrijven een uit te gaan leggen. Heb ik ook helemaal geen zin
in nu. Komt wel een keer.
Om
hier uit te komen en in ieder geval weer met mijzelf verder te kunne
gaan was een hoop zoeken in mijzelf voor nodig. En dat was helemaal
niet leuk. Dat was zelfs heel pijnlijk. Maar uiteindelijk kwam ik er
uit.
Voelde
mee heel sterk en voor het eerst sinds vele vele jaren voelde ik mij
thuis bij mijzelf. Ik was dichterbij mijzelf gekomen dan ik ooit
geweest was. Ik had rust en vrede met wie ik was en wie ik ben. Ik
hoefde mij niet te schamen voor ik was en wat ik gedaan had. Ik
voelde me eindelijk vrij om te kunnen zijn wie ik werkelijk was. Met
al mijn slechte en goede kantjes.....
Na
de rust in mijzelf gevonden te hebben moest ik nu nog rust vinden met
de liefde die ik voelde voor M. en de manier waarop dat allemaal zo
mislukt was. Mijn gevoelens voor haar waren niet veranderd. Maar de
omstandigheden wel degelijk. Ze was uit mijn leven verdwenen en dus
moest ik zien om te gaan met deze situatie waarin het zinloos was
vast te blijven willen houden aan een liefde die geen kans van
bestaan gekregen had of krijgen zal.
En
dan maakt het natuurlijk ook allemaal geen barst uit wat mijn
gevoelens voor haar zijn. In zoverre dan dat ze er best mogen zijn
maar dat ik daar dan wel een juiste manier van weten mee om te gaan
zal moeten vinden. Kijk, wat ik voor haar voelde vanaf het
allereerste moment dat de bliksem insloeg, was ondanks alles
onveranderd gebleven. Ze was de liefde die ik altijd heb kunnen
voelen maar nooit echt heb kunnen vinden. Pas toen ze voor me stond
vielen de stukjes op hun plaats. En daar zitten ze nog en zullen ze
altijd blijven zitten. Met dat gegeven moest ik dus zien om te gaan.
Want uiting geven aan die liefde naar haar toe en het verlangen naar
haar nabijheid dat was niet mogelijk.... Het heeft heel veel tranen
gekost om haar een plekje te kunnen geven waar ze aanwezig kon en
mocht zijn zonder dat ze mij pijn deed door mijn liefde voor haar
niet te kunnen of willen beantwoorden. Eindelijk kon ik haar loslaten
en dat plekje laten innemen waar ze goed zat en waar ik vrede mee
had. Nu kon ik verder, het lag achter mij en niet langer voor mij op
mijn pad waar het mij hinderde om verder te komen. Ik kon alleen maar
stilstaan of teruglopen op de weg die ik moest gaan. Maar nu kon ik
het pad verder af gaan leggen. Het pad dat ik zo dolgraag samen met
haar bewandeld had kon en zou ik nu zonder haar bewandelen.
Het
voelde goed en ik was weer gelukkig. Ik was zelfs gelukkiger dan ik
voorheen geweest was in al die jaren die vooraf gingen aan de dag dat
ik M ontmoete .
En
nu 8 maanden later zit ik in een dieper dal dan ooit het geval is
geweest. Wat is er in godsnaam gebeurd sinds die dag ik februari toen
het herstel zich langzaam ging inzetten.
Er
gingen 4 maanden voorbij waarin ik mijzelf weer had weten te vinden
en op wist te bouwen. Vier maanden waarin ik een paar bijzondere
mensen ben tegengekomen die mij hierin enorm tot steun hebben kunnen
zijn. Het ging goed en het voelde allemaal heel goed.
Toen
kwam daar ineens dat telefoontje
Dat
telefoontje dat ik nooit vergeten zal
Het
was het begin van wat de mooiste periode uit mijn leven zou inluiden
Het
was het begin van het uiteindelijk grootste zwarte gat waarin ik zou
verdwijnen, en nog maar uit moet zien te komen
Dat
telefoontje dat het begin van het einde was.
Dat
bewuste telefoontje bracht ons weer bij elkaar, om ons uiteindelijk
na enige maanden zo uit elkaar te doen gaan dat het iets heeft van
een onherroepelijk einde. Ik zie niet hoe dit ooit weer enigszins
goed moet komen. Dat is ook iets wat ze aangegeven heeft ook nooit
meer te willen. Dat is iets dat ik ook voel als zijnde totaal
ongewenst en onmogelijk. Maar waarom is mijn denken wat dat betreft
zo helder als glas en hard als staal. Terwijl mijn voelen het
tegenovergestelde laat horen. Want mijn houden van haar is nog even
heftig en puur en onvoorwaardelijk als vanaf de eerste keer dat haar
aanwezigheid zich manifesteerde in mijn leven. Ze was wat er altijd
al was geweest en toen pas zich aan mij openbaarde. En zelfs nu na
twee knetterende breuken is het er nog, totaal niets aan veranderd.
Sterker nog. Dat waarom het weer fout ging is iets wat ik heel goed
begrijp. Waar ik helemaal in mee kan gaan met wat ze er over zegt. En
ik heb daarin ongetwijfeld fouten gemaakt. Dat wil best toegeven.
Maar ik heb nooit de kans gekregen van haar om haar dat te geven en
dat te zeggen wat ze, naar ze nu zegt zo nodig had. Niet omdat ik het
niet wilde of niet geprobeerd heb. Maar omdat ik niet tot haat kon
doordringen omdat ze haar gedachten al opgemaakt had en hier geen
millimeter van af wil of kan wijken. Een eigenschap van haar die ik
al wist toen ik haar nog maar net kon
Waarvan
ik ook wist dat het dus wel eens heel moeilijk zou kunnen worden
Waarvan
ik ook wist dat we er uiteindelijk wel uit zouden komen na veel bloed
zweet en tranen. En dat is ook meerdere keren goed gegaan en gelukt>
Na veel haperen was er uiteindelijk wel weer het begrip en de trust
om met elkaar te kunnen zijn zoals we nu eenmaal waren. Deze laatste
keer is er echter een abrupt einde gekomen aan elkaar zien en elkaar
echt horen, laat staan elkaar echt kunnen vertellen wat verteld had
moeten worden. Wiens schuld dat is?.. Nee dat is niemands schuld. Het
is de gang van zaken van dat moment de acties die reacties teweeg
brachten die ons bij onszelf vandaan trokken en een zodanig
mistgordijn wist op te trekken waardoor we niet meer zagen wat we
eigenlijk moesten zien. Als we elkaar die kans hadden gegeven zaten
we nu fijn naast elkaar op de bank. En zouden w elkaar nog steeds
onze liefde voor elkaar kunnen tonen en beleven. Op elk vlak waarmee
geliefden dat naar en met elkaar kunnen doen.
Haar
koppigheid en mijn aarzelingen hebben haar de ruimte verschaft om
haar denken zoals dit nu is als de waarheid en werkelijkheid te zien.
En als dat ook inderdaad de werkelijkheid en waarheid is dan heeft ze
groot gelijk dat ze gebroken heeft met mij. Maar ik weet en voel dat
die behoefte van haar waarvan ze het gebrek daaraan nu aanvoert als
de aanleiding van die breuk totaal onterecht is. Omdat dat nu ook
juist hetgeen is wat ik haar wil en kan geven maar waarvoor ik dit
keer niet de kans heb gekregen vanwege de omstandigheden die ik voor
het grootste deel de kans heb gegeven om te kunnen ontstaan. Als er
iets meer vertrouwen en rust geweest was zou het niet zo gelopen
zijn. En als ik haar die rust gegeven had door mij niet zoal ik deed
te gaan gedragen door toch drammerig door te gaan om iets te willen
bewijzen. Dan had ik waarschijnlijk na enige tijd wel die kans
gekregen omdat de rust bij haar en de rust bij mij ons dan niet weer
door allerlei actie en reactie zou hebben weggetrokken bij ons zelf
en bij ons eigen gevoel. Dan zou er de duidelijkheid zijn geweest
waar we beiden eigenlijk naar smachten. Want ik voel gewoon dat dit
niet alleen voor mij zo is maar dat dit voor haar precies zo is.
Alleen denk ik ook dat ze er makkelijker afstand van nemen kan door
het dan allemaal maar zo te zien als zij het ziet in de denkwijze
waarmee ze het in eerste instantie allemaal van zich heeft kunnen
afzetten. Omdat dat voor haar in ieder geval iets van duidelijkheid
geeft die haar rust en rechtvaardiging verschaft voor de beslissing
die ze nam en niet van terug wil komen. Omdat ze ook heel goed weet
dat dit ook als gevolg heeft dat ik weer heel dicht bij haar kom en
ook dingen zal aanstippen die in het zwarte van haar zijn liggen
opgeborgen en waar ze die wel bij mij wil aanstippen kan ze dat
moeilijk accepteren als het bij haat gedaan word. Als we elkaar die
kans gegeven zouden hebben zouden we heel goed mogelijk voor eens en
altijd datgene wat ons in de weg stond om elkaar te kunnen beminnen
zoals we dat voelen in de liefde die er wel degelijk tussen ons is
opgeruimd hebben. Maar nu zweeft het tussen ons in en drijft ons uit
elkaar terwijl de kracht van liefde ons toch naar elkaar toe blijft
trekken. Hoe hard ze dat ook ontkend. Maar daar zou ze me dan ook van
moeten kunnen overtuigen. En het zou best kunnen dat als ze dat kon
ik daar vrede mee zou hebben. Maar niet nu en niet zoals het wederom
gegaan is. Op eigenlijk dezelfde manier als de eerste keer. Maar toen
was het meer mijn fout die het teweegbracht. Nu is het meer omdat
haar oude fout van onverzettelijk vasthouden aan haar ingevulde
werkelijkheid van mij. Die mij niet de kans heeft gegeven dat te
kunnen uitleggen en. Maar dat is dus iets wat ze nooit zal toegeven,
zeker niet nu. Daar waar ik wel degelijk mijn gebrek in deze zie en
aan werken wil. Ziet zij niet wat haar gebrek is en haar grote
aandeel in hetgeen ze mij eigenlijk verwijt.
Maar
ik maak mij nu niet langer meer druk om deze zaken. Ik weet wat mijn
gevoelens zijn. En die zijn echt en zuiver. Ondanks al mijn fouten en
gebreken. Maar dan wel die fouten die er echt zijn en niet die zij
denkt te constateren zonder daar echt met mij over te praten en mij
ook de kans te geven daarover met haar te praten zonder dat ze mij
aanhoort zonder te luisteren naar wat ik eigenlijk zeg. Nee Ik maak
mij niet langer druk. En laat mij niet zoals zij wel doet bevestigen
door wat anderen zeggen maar ga af op mijn eigen gevoel en de
gevoelens die ik binnenkrijg. Maakt ook allemaal niet uit. Als onze
liefde echt is zal die liefde de kans wel weer grijpen om ons samen
te kunnen laten zijn. En als het niet zo is dan is het het ook niet
waard om daar toch naar te blijven verlangen en voor te blijven
vechten. Ik zie wel. Kan heel lang wachten want het is het mij alles
waard om daar eindelijk die duidelijkheid in te krijgen en haar te
kunnen verschaffen die ons of bij elkaar zal doen brengen of ons
definitief zal kunnen aangeven dat het onmogelijk is elkaar te kunnen
verdragen......
Dit
is dus geschreven op 5 november jl. Nadien is er weer heel wat
gebeurd, heeft allemaal heel veel impact gehad op mijn totaal uit het
evenwicht geblazen staat en toestand van mijn zijn..Voor het eerst
van mijn leven heb ik het gevoel dat ik er helemaal geen zin meer in
heb. Ik schrijf dit op 29 december om 5 uur 49 minuten en 21
seconden. Het jaar is bijna voorbij, en net als het jaar wil ik er
snel een einde aan maken. Dus of heter ooit nog van komt om te gaan
vertellen wat er na 5 november allemaal voorgevallen is weet ik
niet..Als het lot mij welgevallig is en mij eindelijk de rust gunt
waar ik naar snak. Dan zal ik niet meer wakker worden maar mij
opgenomen weten in het grote niets en de energie van het bestaan waar
alles uit voort gekomen is en waar we allemaal deel van uitmaken, en
waar we uiteindelijk in welke vorm dan ook steeds weer in terug
zullen keren en/of te vinden zijn. Vannacht is de zwartste nacht uit
mijn leven, ik heb mij laten meeslepen in het ziek van mijn lief en
alle mogelijkheden tot herstel van onze relatie volkomen onmogelijk
gemaakt, dat is wat ze wil en aangeeft dus zal ze het krijgen ook.
Alleen dit keer zal ik niet meer op haar wachten en haar klop op mijn
deur negeren alsof ze niet bestaat en ooit deel heeft uitgemaakt van
mijn bestaan. Het stukje bestaan dat het gelukkigste en het
pijnlijkste deel van mijn leven vertegenwoordigd... Maar het is over
en voorbij, ik ben moe, teleurgesteld, misbruikt, belogen en bestolen
van mijn geloof in de kracht van ware liefde. Liefde bestaat niet, of
slechts bij de gratie van dulden en vergeven en een juiste balans van
nemen en geven. Maar dat kan mijn lief niet, Ze projecteert al haar
aan borderline grenzende gebreken op mij af om zichzelf schoon te
praten van schuldgevoel en het zich in de steek gelaten gevoel dat ze
iedereen kwalijk neemt maar waarvan ze niet door heeft dat dit het
gevolg is van juist deze houding die ze ook tegen mij los laat, en
daarbij totaal voorbij gaat aan ook maar het minste en geringste
stukje inlevingsvermogen betreffende wat ze een ander daarmee aan
doet, en welk een afstand en muur ze daarmee opwerpt die haar eenzaam
en ongelukkig maakt.....
Het
is een heel verhaal en heel wat ingewikkelder als dat wat ik er over
los laat... Best de moeite waard om uitgebreider over te schrijven.
Maar of het daartoe ooit nog komen zal betwijfel ik, het heeft zo
weinig zin, of het moet zijn dat anderen zich in dit verhaal kunnen
herkennen, en er dus hun voordeel mee kunnen doen door te leren van
mijn fouten waarmee ik mijn en haar lijden ongewild heb verlengd. Het
hare had ik niet kunnen herstellen of verzachten, dat moet ze zelf
doen, met de hulp van mensen die daar raad mee weten. Ik ben daar
niet de aangewezen persoon voor, en liefde alleen is in dit geval
zeker niet voldoende. Nee, ik had mijzelf een hoop leed en verdriet
en pijn kunnen besparen, en mijzelf de crisis in mijn voelen en
denken van nu kunnen besparen..
Ik
ben moe, ontzettend moe en wil slapen, vergeten en nooit meer wakker
worden. Maar als ik daar niet actief actie in onderneem zal het wel
niet gebeuren en gunt het lot mij niet dat wat ik wil en naar smacht.
Heel grote kans dus dat dit schrijven een vervolg krijgt, een deel
twee waarin het definitieve breken van alles wat ik ooit voelde en
voel voor haar in mijn woorden een vorm zal krijgen om wat dat
betreft ook in schrift een einde en een graf te krijgen...
