'afscheid'

ver voorbij jou kussen en jou strelen

veel later dan de tijd tussen je dijen

veel zachter dan je billen mij bevelen

om tot in eeuwigheid met jou te vrijen

ja daar

waar niemand kan gaan

daar

waar onze zielen in de hemel staan

dieper dan in mij of in jou

ja daar

staat met gouden sterrenstof geschreven

dat ik altijd hield en hou van jou

een aangekondigd einde

Februari dit jaar stortte mijn wereld ineen. De liefde die ik dacht gevonden te hebben bleek toch onbereikbaar en onmogelijk te zijn. Dat wat ik voor haar voelde was onomstotelijk echt en puur voor mij. Mijn liefde voor haar had geen grenzen ik zou voor haar door het vuur gaan en mijn leven geven als dat nodig mocht zijn. Grote woorden. Ja. Als ik ze lees of hoor denk ik dat het behoorlijk overdreven klinkt en is. Maar nog steeds durf ik volmondig te zeggen dat het zo was en dat het nog steeds zo is. Maar je hebt er natuurlijk geen barst aan als die ander haar liefde voor jou heel anders ziet als jij de jouwe voor haar. En al helemaal als ze er blijk van geeft dat ze liever zonder je is dan met je. Dat was het dus. Ik kon gaan. En dat deed ontzettend veel pijn. Ik bleef haar liefhebben en houden van zoals voorheen maar kon nergens heen met die liefde. Probeerde boos op haar te zijn en zelfs te haten, maar het lukte niet. Toch moest ik een weg vinden om zonder haar verder te kunnen gaan met mijn leven. Uiteindelijk lukte dat en keerde er rust en berusting bij mij terug. Het was goed geweest en goed dat het geweest was.

Heel jammer want ik wist en weet dat deze liefde zuiver is en ons heel veel kan brengen. Maar dan moeten we niet onze ogen sluiten voor het goede en ons concentreren op wat er fout loopt of kan gaan lopen. Als die negativiteit je geest gaat sturen dan zal je angst ongetwijfeld tot waarheid en werkelijk verheven worden. Dan zullen er gebeurtenissen ontstaan die er anders niet zouden zijn geweest. Enkel en alleen om je met negatief denken en handelen die dingen in gang gaan zetten waar je juist bang voor bent.

Wat ging er dan allemaal zo fout? En waarom was en bleef ik er zo zeker van dat ik oprecht van haar hield en dat zij dat ook van mij deed. Want uit haar handelen bleek dat helemaal niet. En als gevolg daarvan bleek het ook niet langer uit mijn handelen. Waar begint zo iets. Welke actie en reactie leiden uiteindelijk tot een reeks onverkwikkelijke gebeurtenissen die hun weerga niet kennen. Dat vroeg ik mij toen allemaal af. Kon me niet echt neerleggen bij de breuk en was daardoor zo van slag dat niets van doen en laten meer enige zin maakte of had. Ik was kapot en zat met vragen in mijn maag die er niet om logen.

Ik was behoorlijk de weg kwijt. En daarbij haalde mijn verleden van verslaving mij ook nog eens aan twee kanten in en dreigde me totaal van de weg te rijden...... Het was ook dat stukje wat in feite de aanleiding was tot de breuk en het gebrek aan vertrouwen wat zij in mij had. Op dat moment totaal ten onrechte. Maar dat maakte bij mij wel dingen los die ik nog niet goed verwerkt had en die nu allemaal keihard naar voren kwamen. Daar moest ik dus ook mee zien klaar te komen. Wat dat allemaal was is teveel en te moeilijk om zo maar even op te schrijven een uit te gaan leggen. Heb ik ook helemaal geen zin in nu. Komt wel een keer.

Om hier uit te komen en in ieder geval weer met mijzelf verder te kunne gaan was een hoop zoeken in mijzelf voor nodig. En dat was helemaal niet leuk. Dat was zelfs heel pijnlijk. Maar uiteindelijk kwam ik er uit.

Voelde mee heel sterk en voor het eerst sinds vele vele jaren voelde ik mij thuis bij mijzelf. Ik was dichterbij mijzelf gekomen dan ik ooit geweest was. Ik had rust en vrede met wie ik was en wie ik ben. Ik hoefde mij niet te schamen voor ik was en wat ik gedaan had. Ik voelde me eindelijk vrij om te kunnen zijn wie ik werkelijk was. Met al mijn slechte en goede kantjes.....

Na de rust in mijzelf gevonden te hebben moest ik nu nog rust vinden met de liefde die ik voelde voor M. en de manier waarop dat allemaal zo mislukt was. Mijn gevoelens voor haar waren niet veranderd. Maar de omstandigheden wel degelijk. Ze was uit mijn leven verdwenen en dus moest ik zien om te gaan met deze situatie waarin het zinloos was vast te blijven willen houden aan een liefde die geen kans van bestaan gekregen had of krijgen zal.

En dan maakt het natuurlijk ook allemaal geen barst uit wat mijn gevoelens voor haar zijn. In zoverre dan dat ze er best mogen zijn maar dat ik daar dan wel een juiste manier van weten mee om te gaan zal moeten vinden. Kijk, wat ik voor haar voelde vanaf het allereerste moment dat de bliksem insloeg, was ondanks alles onveranderd gebleven. Ze was de liefde die ik altijd heb kunnen voelen maar nooit echt heb kunnen vinden. Pas toen ze voor me stond vielen de stukjes op hun plaats. En daar zitten ze nog en zullen ze altijd blijven zitten. Met dat gegeven moest ik dus zien om te gaan. Want uiting geven aan die liefde naar haar toe en het verlangen naar haar nabijheid dat was niet mogelijk.... Het heeft heel veel tranen gekost om haar een plekje te kunnen geven waar ze aanwezig kon en mocht zijn zonder dat ze mij pijn deed door mijn liefde voor haar niet te kunnen of willen beantwoorden. Eindelijk kon ik haar loslaten en dat plekje laten innemen waar ze goed zat en waar ik vrede mee had. Nu kon ik verder, het lag achter mij en niet langer voor mij op mijn pad waar het mij hinderde om verder te komen. Ik kon alleen maar stilstaan of teruglopen op de weg die ik moest gaan. Maar nu kon ik het pad verder af gaan leggen. Het pad dat ik zo dolgraag samen met haar bewandeld had kon en zou ik nu zonder haar bewandelen.

Het voelde goed en ik was weer gelukkig. Ik was zelfs gelukkiger dan ik voorheen geweest was in al die jaren die vooraf gingen aan de dag dat ik M ontmoete .

En nu 8 maanden later zit ik in een dieper dal dan ooit het geval is geweest. Wat is er in godsnaam gebeurd sinds die dag ik februari toen het herstel zich langzaam ging inzetten.

Er gingen 4 maanden voorbij waarin ik mijzelf weer had weten te vinden en op wist te bouwen. Vier maanden waarin ik een paar bijzondere mensen ben tegengekomen die mij hierin enorm tot steun hebben kunnen zijn. Het ging goed en het voelde allemaal heel goed.

Toen kwam daar ineens dat telefoontje

Dat telefoontje dat ik nooit vergeten zal

Het was het begin van wat de mooiste periode uit mijn leven zou inluiden

Het was het begin van het uiteindelijk grootste zwarte gat waarin ik zou verdwijnen, en nog maar uit moet zien te komen

Dat telefoontje dat het begin van het einde was.

Dat bewuste telefoontje bracht ons weer bij elkaar, om ons uiteindelijk na enige maanden zo uit elkaar te doen gaan dat het iets heeft van een onherroepelijk einde. Ik zie niet hoe dit ooit weer enigszins goed moet komen. Dat is ook iets wat ze aangegeven heeft ook nooit meer te willen. Dat is iets dat ik ook voel als zijnde totaal ongewenst en onmogelijk. Maar waarom is mijn denken wat dat betreft zo helder als glas en hard als staal. Terwijl mijn voelen het tegenovergestelde laat horen. Want mijn houden van haar is nog even heftig en puur en onvoorwaardelijk als vanaf de eerste keer dat haar aanwezigheid zich manifesteerde in mijn leven. Ze was wat er altijd al was geweest en toen pas zich aan mij openbaarde. En zelfs nu na twee knetterende breuken is het er nog, totaal niets aan veranderd. Sterker nog. Dat waarom het weer fout ging is iets wat ik heel goed begrijp. Waar ik helemaal in mee kan gaan met wat ze er over zegt. En ik heb daarin ongetwijfeld fouten gemaakt. Dat wil best toegeven. Maar ik heb nooit de kans gekregen van haar om haar dat te geven en dat te zeggen wat ze, naar ze nu zegt zo nodig had. Niet omdat ik het niet wilde of niet geprobeerd heb. Maar omdat ik niet tot haat kon doordringen omdat ze haar gedachten al opgemaakt had en hier geen millimeter van af wil of kan wijken. Een eigenschap van haar die ik al wist toen ik haar nog maar net kon

Waarvan ik ook wist dat het dus wel eens heel moeilijk zou kunnen worden

Waarvan ik ook wist dat we er uiteindelijk wel uit zouden komen na veel bloed zweet en tranen. En dat is ook meerdere keren goed gegaan en gelukt> Na veel haperen was er uiteindelijk wel weer het begrip en de trust om met elkaar te kunnen zijn zoals we nu eenmaal waren. Deze laatste keer is er echter een abrupt einde gekomen aan elkaar zien en elkaar echt horen, laat staan elkaar echt kunnen vertellen wat verteld had moeten worden. Wiens schuld dat is?.. Nee dat is niemands schuld. Het is de gang van zaken van dat moment de acties die reacties teweeg brachten die ons bij onszelf vandaan trokken en een zodanig mistgordijn wist op te trekken waardoor we niet meer zagen wat we eigenlijk moesten zien. Als we elkaar die kans hadden gegeven zaten we nu fijn naast elkaar op de bank. En zouden w elkaar nog steeds onze liefde voor elkaar kunnen tonen en beleven. Op elk vlak waarmee geliefden dat naar en met elkaar kunnen doen.

Haar koppigheid en mijn aarzelingen hebben haar de ruimte verschaft om haar denken zoals dit nu is als de waarheid en werkelijkheid te zien. En als dat ook inderdaad de werkelijkheid en waarheid is dan heeft ze groot gelijk dat ze gebroken heeft met mij. Maar ik weet en voel dat die behoefte van haar waarvan ze het gebrek daaraan nu aanvoert als de aanleiding van die breuk totaal onterecht is. Omdat dat nu ook juist hetgeen is wat ik haar wil en kan geven maar waarvoor ik dit keer niet de kans heb gekregen vanwege de omstandigheden die ik voor het grootste deel de kans heb gegeven om te kunnen ontstaan. Als er iets meer vertrouwen en rust geweest was zou het niet zo gelopen zijn. En als ik haar die rust gegeven had door mij niet zoal ik deed te gaan gedragen door toch drammerig door te gaan om iets te willen bewijzen. Dan had ik waarschijnlijk na enige tijd wel die kans gekregen omdat de rust bij haar en de rust bij mij ons dan niet weer door allerlei actie en reactie zou hebben weggetrokken bij ons zelf en bij ons eigen gevoel. Dan zou er de duidelijkheid zijn geweest waar we beiden eigenlijk naar smachten. Want ik voel gewoon dat dit niet alleen voor mij zo is maar dat dit voor haar precies zo is. Alleen denk ik ook dat ze er makkelijker afstand van nemen kan door het dan allemaal maar zo te zien als zij het ziet in de denkwijze waarmee ze het in eerste instantie allemaal van zich heeft kunnen afzetten. Omdat dat voor haar in ieder geval iets van duidelijkheid geeft die haar rust en rechtvaardiging verschaft voor de beslissing die ze nam en niet van terug wil komen. Omdat ze ook heel goed weet dat dit ook als gevolg heeft dat ik weer heel dicht bij haar kom en ook dingen zal aanstippen die in het zwarte van haar zijn liggen opgeborgen en waar ze die wel bij mij wil aanstippen kan ze dat moeilijk accepteren als het bij haat gedaan word. Als we elkaar die kans gegeven zouden hebben zouden we heel goed mogelijk voor eens en altijd datgene wat ons in de weg stond om elkaar te kunnen beminnen zoals we dat voelen in de liefde die er wel degelijk tussen ons is opgeruimd hebben. Maar nu zweeft het tussen ons in en drijft ons uit elkaar terwijl de kracht van liefde ons toch naar elkaar toe blijft trekken. Hoe hard ze dat ook ontkend. Maar daar zou ze me dan ook van moeten kunnen overtuigen. En het zou best kunnen dat als ze dat kon ik daar vrede mee zou hebben. Maar niet nu en niet zoals het wederom gegaan is. Op eigenlijk dezelfde manier als de eerste keer. Maar toen was het meer mijn fout die het teweegbracht. Nu is het meer omdat haar oude fout van onverzettelijk vasthouden aan haar ingevulde werkelijkheid van mij. Die mij niet de kans heeft gegeven dat te kunnen uitleggen en. Maar dat is dus iets wat ze nooit zal toegeven, zeker niet nu. Daar waar ik wel degelijk mijn gebrek in deze zie en aan werken wil. Ziet zij niet wat haar gebrek is en haar grote aandeel in hetgeen ze mij eigenlijk verwijt.

Maar ik maak mij nu niet langer meer druk om deze zaken. Ik weet wat mijn gevoelens zijn. En die zijn echt en zuiver. Ondanks al mijn fouten en gebreken. Maar dan wel die fouten die er echt zijn en niet die zij denkt te constateren zonder daar echt met mij over te praten en mij ook de kans te geven daarover met haar te praten zonder dat ze mij aanhoort zonder te luisteren naar wat ik eigenlijk zeg. Nee Ik maak mij niet langer druk. En laat mij niet zoals zij wel doet bevestigen door wat anderen zeggen maar ga af op mijn eigen gevoel en de gevoelens die ik binnenkrijg. Maakt ook allemaal niet uit. Als onze liefde echt is zal die liefde de kans wel weer grijpen om ons samen te kunnen laten zijn. En als het niet zo is dan is het het ook niet waard om daar toch naar te blijven verlangen en voor te blijven vechten. Ik zie wel. Kan heel lang wachten want het is het mij alles waard om daar eindelijk die duidelijkheid in te krijgen en haar te kunnen verschaffen die ons of bij elkaar zal doen brengen of ons definitief zal kunnen aangeven dat het onmogelijk is elkaar te kunnen verdragen......

Dit is dus geschreven op 5 november jl. Nadien is er weer heel wat gebeurd, heeft allemaal heel veel impact gehad op mijn totaal uit het evenwicht geblazen staat en toestand van mijn zijn..Voor het eerst van mijn leven heb ik het gevoel dat ik er helemaal geen zin meer in heb. Ik schrijf dit op 29 december om 5 uur 49 minuten en 21 seconden. Het jaar is bijna voorbij, en net als het jaar wil ik er snel een einde aan maken. Dus of heter ooit nog van komt om te gaan vertellen wat er na 5 november allemaal voorgevallen is weet ik niet..Als het lot mij welgevallig is en mij eindelijk de rust gunt waar ik naar snak. Dan zal ik niet meer wakker worden maar mij opgenomen weten in het grote niets en de energie van het bestaan waar alles uit voort gekomen is en waar we allemaal deel van uitmaken, en waar we uiteindelijk in welke vorm dan ook steeds weer in terug zullen keren en/of te vinden zijn. Vannacht is de zwartste nacht uit mijn leven, ik heb mij laten meeslepen in het ziek van mijn lief en alle mogelijkheden tot herstel van onze relatie volkomen onmogelijk gemaakt, dat is wat ze wil en aangeeft dus zal ze het krijgen ook. Alleen dit keer zal ik niet meer op haar wachten en haar klop op mijn deur negeren alsof ze niet bestaat en ooit deel heeft uitgemaakt van mijn bestaan. Het stukje bestaan dat het gelukkigste en het pijnlijkste deel van mijn leven vertegenwoordigd... Maar het is over en voorbij, ik ben moe, teleurgesteld, misbruikt, belogen en bestolen van mijn geloof in de kracht van ware liefde. Liefde bestaat niet, of slechts bij de gratie van dulden en vergeven en een juiste balans van nemen en geven. Maar dat kan mijn lief niet, Ze projecteert al haar aan borderline grenzende gebreken op mij af om zichzelf schoon te praten van schuldgevoel en het zich in de steek gelaten gevoel dat ze iedereen kwalijk neemt maar waarvan ze niet door heeft dat dit het gevolg is van juist deze houding die ze ook tegen mij los laat, en daarbij totaal voorbij gaat aan ook maar het minste en geringste stukje inlevingsvermogen betreffende wat ze een ander daarmee aan doet, en welk een afstand en muur ze daarmee opwerpt die haar eenzaam en ongelukkig maakt.....

Het is een heel verhaal en heel wat ingewikkelder als dat wat ik er over los laat... Best de moeite waard om uitgebreider over te schrijven. Maar of het daartoe ooit nog komen zal betwijfel ik, het heeft zo weinig zin, of het moet zijn dat anderen zich in dit verhaal kunnen herkennen, en er dus hun voordeel mee kunnen doen door te leren van mijn fouten waarmee ik mijn en haar lijden ongewild heb verlengd. Het hare had ik niet kunnen herstellen of verzachten, dat moet ze zelf doen, met de hulp van mensen die daar raad mee weten. Ik ben daar niet de aangewezen persoon voor, en liefde alleen is in dit geval zeker niet voldoende. Nee, ik had mijzelf een hoop leed en verdriet en pijn kunnen besparen, en mijzelf de crisis in mijn voelen en denken van nu kunnen besparen..

Ik ben moe, ontzettend moe en wil slapen, vergeten en nooit meer wakker worden. Maar als ik daar niet actief actie in onderneem zal het wel niet gebeuren en gunt het lot mij niet dat wat ik wil en naar smacht. Heel grote kans dus dat dit schrijven een vervolg krijgt, een deel twee waarin het definitieve breken van alles wat ik ooit voelde en voel voor haar in mijn woorden een vorm zal krijgen om wat dat betreft ook in schrift een einde en een graf te krijgen...

Als het licht dooft
en de schaduwen de grond in kruipen
het geluid breekt
en de kilte in mijn kuiten klimt
dan loop ik in de stilte
die van het duister spreekt
en over de doden zingt......
Dan loop ik langs het randje van de dag
op zoek naar de vrede van de nacht
en de kracht die ik zag
bij het ontwaken van mijn dromen...... 

tranen


zijn mijn tranen wie ik ben 
dan heb ik mijzelf heel lang verstopt 
maar ik heb geen nieuw plekje meer 
dus stromen ze naar buiten 
als uiting van al mijn zeer 
ja ik ben de tranen die ik huil 
even hulpeloos en nutteloos 
toch 
traan voor traan 
huil ik mij bij mijzelf vandaan 
om mijzelf opnieuw 
uit te kunnen vinden 

© pieter 231211 

ik hou van jou

Ik vraag me af of ik ooit nog
die vier woordjes
in die volgorde kan spreken.
Het zijn beladen woorden.
Mooie gevaarlijke woorden.
Eigenlijk zijn er maar vier mensen op deze wereld
die van mij
deze vier woordjes
te horen kregen .
En alle vier de keren
meende ik het oprecht.
Voelde ik wat ik zei.
En drie keer
hield het gevoel
behorende
bij de woorden
op een dag
gewoon op te bestaan.
Waren die vier woordjes dan niet waar.
Want als ze echt waar waren
kan het toch niet bestaan
dat het op een dag ophoud te bestaan.
De laatste keer
dat ik ze sprak
deed ieder woord me zeer.
Want ik wist
dat het waar was wat ik zei,
en toch voelde het koud.
Alsof ik ze in de leegte sprak.
En de leegte sprak terug
met de woordjes
die je dan
terug verwachten kan.
woordjes
ik verlangde naar antwoord.
Vreemd eigenlijk.
Want die vier woordjes van mij
is geen vraag.
Dus waarom
verwacht ik dan een antwoord.
En meende ze wel wat ze zei.
Meende ik wel wat ik zei.
Of was het een gewoonte geworden.
Spraken we ze slechts omdat we wilden geloven
wat we zeiden.
.....
.....
Zwijgend spreek ik ze nog
iedere dag
woord voor woord
maar ze worden niet meer gehoord.
Ik hou van haar met heel mijn zijn
ik ben haar trouw met lijf en geest
en het doet me heel veel pijn
want zij is de liefde van mijn leven
zij is er altijd geweest.
Zelfs toen ik haar nog niet had gezien
en zelfs nu ik haar nooit meer zie
zoals zij mij ooit zag
en zeggen kon
'ik hou van jou' .....


©pieter 11/2011

missen

mijn lichaam is thuis

maar mijn geest is op drift

op zoek naar het huis

dat in mijn ziel staat gegrift

maar

ik zwerf en zweef

voel me dood

maar weet

dat ik leef

wanneer zal de rust er komen

of bestaat die slechts in mijn dromen?

ik zoek naar het licht

maar zweef

aan de donkere kant van de maan

er is teveel massa

dat tussen mij

en

het licht

blijft staan

©pieter 11/2011

Wat 1 rare droom vannacht.

Was het wel een droom.

Of was het mijn geweten dat sprak....

Ik stond met appels te gooien,

wild en woest,

ze spatten uit elkaar,

smeet ze helemaal tot prak...

Was het de appel uit het paradijs?

En waar was dan die slang?,

en waar die vrouw?

Nee, ik denk dat ik zelf die slang was

en de man die aan zijn eigen kennis niet getrouw

zichzelf de hof van eden heeft uitgesmeten.

Nee, het is echt gebeurd

Ik was het die stond te gooien

Boos en onmachtig met mijn voelen en denken

en in het echt was er wel degelijk een vrouw

Die ik op dat moment

met al mijn houden van

geen liefde meer kon schenken

En nu na deze 'zonde' rest mij slechts berouw

Het jaagt me op

zelfs in mijn dromen

Want ook ik ben bang

voor die man

waar is die vandaan gekomen?

Ik heb mijn rugzak afgegooid

hij werd me veel te zwaar

verder lopen ging niet meer

iedere stap die deed me zeer

ik was er wel mee klaar

al dat wel en wee

alles sleep ik mee

heel veel kan er worden weg gedaan

hoef ik niet meer mee te sjouwen

dus hoogste tijd om even stil te staan

en de rugzak om te keren

alles er uit

om zo

wat ruimte te creëren

… … …

heel veel oude pijntjes en verdriet

wat moet ik er mee

nodig heb ik ze niet

en al dat stomme schuldgevoel

en spijt

het vreet energie

het stopt de tijd

“zo dat geeft me een ruimte

als ik dat weg smijt”
… … ...

wat heb ik hier

is dat niet alle liefde die ik voel

en al de liefde die ik kreeg

heeft het nog een doel

of zijn het louter woorden

koel en leeg

nee het voelt warm en ik voel leven

dit gooi ik niet weg

dit is om op het juiste moment

weg te kunnen geven

nee dit is geen gewicht geen last

dit neemt geen ruimte in

en zorgt vanzelf wel dat het past

… … …

zo

ik ben klaar

om verder te gaan

ik

kan

en

durf

weer rechtop

in mijn schoenen staan

ik voel me weer sterk

en zie dat ik zelfs wat ruimte over hou

die ruimte is voor het wee van mijn lief

dus lief het is voor jou

voor die tijd

en voor die dagen

dat het je zwaar valt

het alleen te dragen

tot het moment daar is

en het helemaal waar is

dat je het zonder te spijten

zelf kan dragen

of weg weet te smijten

want dat laatste kan ik niet voor je doen

dat is alleen aan jou

maar weet dat ik tot dat moment

het met alle liefde voor je sjouw

laatste kus

lief ik wil je strelen

ik wil je slaan

ik wil je houden

ik wil je laten gaan

ik wil je plussen

ik wil je minnen

ik wil dood

om nooit meer opnieuw

te kunnen beginnen

ik wil je spreken

ik wil je zwijgen

ik wil je paaien

ik wil je dreigen

ik wil je ver

ik wil je dicht

ik wil je duister

ik wil je licht

ik wil je kussen

op al je lippen

ik wil je diep

ik wil je dippen

ik wil je tranen

ik wil je lach

ik wil je nachten

ik wil je dag

ik wil je geschonden

ik wil je verbinden

en ik wil

worden gevonden

maar laat me niet vinden

en

ik

ik heb

en ik heb niets

ik heb slechts een hart

maar dat zit vol krassen

is koud als hard staal

en laat zich niet lassen

haar breuken en scheuren

drijven verder uiteen

ik wil samenzijn

en ik wil alleen

ik weet wat ik wil

en mijn wil

laat me weten

dat ik niets heb te willen

en

alles

moet

vergeten

lief hou nog een keer in deze duistere nacht

mijn hand heel even heel stevig vast

laat me jou nog een keer kussen

om daarmee al het vuur te blussen

en hierna is er geen later

en ga ik op zoek naar de stilte van het water

om daar mijn laatste tranen te verdrinken

en al mijn pijn

in haar diepte te laten zinken

om daar te wachten op de pont

die afvaart naar de overkant

naar de nieuwe morgenstond

daar zal ik nieuwe huizen gaan bouwen

daar zal ik lieven

en daar zal ik rouwen

en van daar

kijk ik liefdevol terug

naar de andere kant

en glimlach ik jou

mijn laatste regenboog

en straal met mijn zon

een kus op je hand

Als het licht dooft

en de schaduwen de grond in kruipen

het geluid breekt

en de kilte in mijn kuiten klimt

dan loop ik in de stilte

die van het duister spreekt

en over de doden zingt......

Dan loop ik langs het randje van de dag

op zoek naar de vrede van de nacht

en de kracht die ik zag

bij het ontwaken van mijn dromen......

waarom heb ik dorst bij het zien van water
en verlang ik altijd als het nu is naar een later
waarom zie ik bij begrafenissen het leven
en denk ik bij geboorte aan de dood 
waarom voelt het soms als sterven
als ik klaarkom in haar schoot?????
als ik licht zoek in mijn verstand
ervaar ik meer en meer
dat al mijn denken
al mijn voelen slechts kan krenken
en het zet mijn zijn in brand
mijn denken doet mij dwalen
het voert van hot naar her
mijn voelen blijft heel dicht bij mij
en toch brengt het mij heel ver
waarom groeit de twijfel
als ik zeker weet
en waarom lijkt alles verder
als ik de afstand meet?????
als ik mijn denken niet meer voel
dient al dat meten ook geen doel

natte droom....

Met het extra hoofdkussen tegen mijn buik en bovenbenen gedrukt. Lig ik met opgetrokken benen in een semi foetus houding, eenzaam in het veel te groot aanvoelende bed. De leegte naast me is voelbaar aanwezig. Het kussen waar ik me tegenaan druk maakt dat niet goed. Nee, het maakt de leegte alleen maar meer voelbaar. Het doet het gemis alleen maar groter maken.
Waarom kruip ik eigenlijk zo intiem tegen dat kussen aan?. Is het soms een soort oer-reflex om troost te zoeken in de eenzaamheid, door tegen iets zachts en warm aan te kruipen?.

Raar hoor want toen ze nog wel naast me lag kroop ik zelden tegen haar aan om te gaan slapen. We kropen eigenlijk alleen maar tegen elkaar aan als een soort van voorspel voor het voorspel. Noem het maar inleidende schermutselingen. En aangezien ik niet van plan ben de liefde te gaan bedrijven met het kussen, is het mij een raadsel waarom ik zo ben gaan liggen. Want zoals ik al zei, normaal gesproken kropen we niet tegen elkaar aan als we gingen slapen.
Op de eerste plaats omdat het veel te warm word. Onaangenaam plakkerig en zweterig. Op de tweede plaats omdat een bepaald lichaamsdeel van mij zich dan ontpopt met een eigen willetje. Of ik het nu wil of niet, hij steekt dan zijn kop op en drukt zich als keihard staal tegen haar zachte warme billen aan. Voor mij niet echt onaangenaam. Maar voor haar afleidend irritant. Zodoende lagen we meestal ruggelings naast elkaar. Als je toch niet van plan bent die extra centimeters optimaal te gaan gebruiken, kan je beter die spontane erecties voorkomen.

Tegen het kussen aangekropen heb ik daar geen last van. Nee mijn penis is een soort van memorystick. Hij schijnt zelf te kunnen voelen of het de moeite waard is zich op te richten. En het kussen is hem dat duidelijk niet waard. Maar nu ben ik mij heel bewust van de afwezigheid van mijn erectie. En de afwezigheid daarvan maakt me pijnlijk bewust van een ander gemis. Namelijk haar lichamelijke afwezigheid. En hoe de aanwezigheid daarvan mij altijd heel veel genot en plezier wist te geven.

Terwijl de herinnering daaraan door mijn hoofd speelt valt het me op dat ik er geen erectie van krijg. Het zoveelste bewijs dat mijn penis een eigen willetje heeft. En dat ik daar niet altijd alles zelf over te zeggen heb.

Ik draai me op mijn rug en begin mezelf te strelen. Soms helpt masturbatie bij het in slaap vallen, als het tenminste tot een bevredigend resultaat heeft geleid. Ik neem dus wel een risico, want ik voel me nu en al weken niet echt opgewonden meer. Zo,eens kijken wie hier de baas is. Nou, ik dus niet. Want stijfkoppig als hij is blijft hij volharden in zijn slappe toestand. En ik kan fantaseren wat ik wil,werkt niet. Ja de heetste fantasie is nu ook juist die persoon die mijn bed momenteel veel te groot doet lijken. Ik voel me ook behoorlijk slap. Dus ik kan mijn lid een hand geven.We missen haar alletwee, maar ik het meest, hij hangt er tenslotte alleen maar een beetje bij.

Ik draai mij op mijn zij. Met mijn rug naar het kussen gekeerd. Zo liggend ervaar ik vaag de aanwezigheid van iets achter mijn rug. Ik weet dat het een kussen is. Maar het voelt vertrouwd. Bijna alsof ze weer echt achter mij ligt. Na een diepe zucht te hebben geslaakt sluit ik mijn ogen. Zeg nog net niet 'welterusten'. Nee zo gek ben ik nog niet. Terwijl ik langzaam in slaap sukkel. Hoor ik nog net, hoe het kussen, zacht mompelend, 'trusten klootzak' tegen me fluistert.

De slaap maakt zich langzaam meester over mij en ik rol mij van mijn zij op mijn buik. En nog voor het zwart van de slaap zich definitief meester maakt van mijn dromen. Voel ik hoe mijn groeiende erectie zich tegen het matras drukt. En mijn droom sloot zich daar mooi passend bij aan.