SCHEPPINGSVERHAAL

"Eerst was er alles en niets tegelijk Dit alles was kosmische energie in rust en evenwicht. Niets was niet een leegte maar de niet gemanifesteerde staat zonder ruimte of tijd"..... 
Genesis (van XX naar XY) 

Heel heel lang geleden dacht de energie "Ik verveel me". En zo kwam het dat ze daar opeens was. De eerste mens. Een vrouw. Ja een vrouw. Nee geen man. Mannen ga uw ribben maar eens tellen. En de energie zag dat het goed was. Er heerste rust en vrede in het paradijs. De energie maakte slechts een klein foutje. Hij had de vrouw ontworpen als een zelfstandig evoluerend wezen. En beetje bij beetje veranderde de vrouw. Waar ze eerst als vanuit het niets kinderen baarde, allemaal meisjes, verschenen er nu andere wezens uit haar schoot. Het meest opvallende verschil was dat het meest vrouwelijke aan haar kinderen zich transformeerde in een aanhangsel. Een paar jaar ging voorbij en nog steeds wisten ze maar niet wat dat nu was. 
Tot er een duistere tijd aanbrak. Er werden geen kinderen meer geboren. De vrouwen werden nukkig en verveelden zich. Toen ging er plots een gerucht door het paradijs. Dat ging over die rare wezens met dat ding dat daar niet hoorde. Daar scheen je heel leuke dingen mee te kunnen doen. Spoedig was iedereen op de hoogte. En iedereen ging het doen. Niet veel later werden er ineens weer kindertjes geboren. Zonder en met. Met en zonder. 
Men begon zich te realiseren wat er gebeurde. Om de diversiteit van de soort in stand te kunnen houden had de natuur heel langzaam iets in de vrouw veranderd. Haar lichaam had een deel van de bevruchting afgestaan aan die rare wezens met dat ding. En dat ding was speciaal ontworpen, om met genot, dat stukje van de voortplanting terug te brengen waardoor er weer kindertjes kwamen. 

Die bewustwording bracht een denken en kennis voort die voorheen afwezig was. Men begon te begrijpen dat handelen gevolgen had en dat niets om niets gebeurde. Maar hiermee verdween ook stukje bij beetje het paradijs. De onschuld verdween. 
De grootste verandering was wel het ontstaan van wrevel en jaloezie. Allemaal het indirecte gevolg van die wezens met dat ding. Die werden sterker en groter. Namen de macht in handen waar voorheen het begrip macht niet eens bestond. En ze zagen de vrouw als hun eigendom en bezit. Vochten er zelfs om. Broeder sloeg broeder de hersens in om die ene vrouw te kunnen bezitten. En nog een, en nog een, en nog een.Dat was het einde. Het paradijs hield op te bestaan. 

En de 'energie'?.... Ja die was boos. Snapte er helemaal niets van. Want zo was het niet bedoeld. Die verschillen waren toch een elkaar completerend geheel!!!!!!. Dus waarom werkte het niet. En dreven ze elkaar tot wanhoop. Hij had er zo de pest in dat hij maar met vakantie ging. En niemand heeft tot op de dag van vandaag nog iets van hem gehoord. 

Ja, Hij ging vreemde namen krijgen. De mens begon hem te herscheppen naar eigen beeld. God, Allah of wat dan ook. Hele boeken en studies vol. En ook hier waren het mannen die ervoor zorgden dat de energie werd misbruikt voor hun eigen gewin. Net zoals met de vrouw. Ze verzonnen zelfs een nieuw scheppingsverhaal. Een waarbij de vrouw de schuld kreeg voor het vergaan van het paradijs. Een waarbij niet de vrouw maar de man de eerste mens werd gemaakt. En dat verhaal van die slang en die appel. Geloof het niet. Ja er was wel een slangetje bij betrokken en twee kleine appeltjes. Maar dan heel anders. Helaas wel met hetzelfde gevolg. 

Oh ja, Geloof dit verhaal ook niet. Want het is geschreven door iemand met zo'n dingetje, een man. 

Wordt vervolgd ( ja ja, mannen en beloftes)

glimlach

glimlach

je ogen zijn gesloten
maar ik verdenk je ervan
dat je stiekem
naar ons gluurt
.........
met die verstilde glimlach om je mond
en je handen heel sereen gevouwen op je buik
een beetje onwennig vinger in vinger gevouwen
lijkt het alsof je voor de eerste keer aan het bidden bent
en ik vraag me af
hoe dat gebed zal klinken
..........
ik sluit mijn ogen
en vouw mijn handen
bid even met je mee
en heel even hoor ik je stem
hoor ik je gebed
en zink ik in de tijd
plots schrik ik terug in het nu
van een arm
die om mijn middel slaat
van een hoofd
dat tegen mijn schouder schuurt
..........
'tijd niet gezien'
zegt ze
en ik zie ineens dat het je dochter is
en ik hoor jou zeggen
'hou eens even vast'
net zoals je 26 jaar geleden zei
toen je er trots aan toevoegde;
'wat is ze mooi he'
en nu
nu houd ze mij vast
net als toen voel ik mijn ogen vochtig worden
alleen zijn het nu andere tranen
maar op een of andere manier
voelen ook deze tranen goed
..........
ik kijk nog een keer achterom
en verdomd
het lijkt wel alsof
die glimlach om je mond
nog groter geworden is
ja
soms is het de dood
die de boodschap van leven brengt

©pieter 290312 

gebed

lieve god 
ik heb het je vergeven 
ja, je gaf je eigen zoon 
en benam er twee van mij 
het leven 
voor het ooit begon 
omdat je blijkbaar vond 
dat dat niet kon 
nou ik zou zeggen, 
'we staan wel even' 
maar 
bemoei je voortaan 
niet meer met mijn leven 
dan val ik je ook niet meer lastig 
met al mijn vragen 
want je verleend mij zelden een gunst 
en bezoekt mij met zeven plagen 
weet je wat 
het is wel goed 
laat mij 
mijn eigen god maar zijn 
creëer ik lekker 
mijn eigen vreugde 
inclusief 
mijn eigen pijn 

amen.... 

©pieter 240312 

ritme

het ritme dat was
het ritme dat is
het ritme dat komt
slaat de maat
slaat zelden mis
en mijn hart slaat een ritme
een solo voor jou
het slaat in en om de oren
van een ieder waarvan ik hou
mijn ritme
soms slaat het op hol
en raast het gierend uit de klauwen
soms sla ik het met stilte vol
en zoek ik naar de maat
om verder op te bouwen
het ritme dat was
het ritme dat is
het ritme dat komt
het 'heilige' ritme
dat nooit verstomd
zolang ik een stok heb
om mee te slaan
om mee te strelen
zolang zal ik een ritme slaan
om de maat van het leven
met jouw te delen

4G

ik wil mijn hard diep in jouw zacht
jouw armen om mij heen, de hele nacht.
ik wil mijn hart dicht bij jouw ziel..
ik wil je zegen
 als ik voor je kniel..
ik kus je buik en laat mijn tong
 voor even
 je navelstreng zijn
 die mij doet leven
 ver weg van verdriet en pijn...
en ik wil je zeggen
dat ik van je hou, 
en eindelijk verlost ben
 van de kou
 die deze woorden deed bevriezen
 omdat ik dacht te moeten kiezen 
tussen wat was en wat ik voel voor jou...
ach lief, ik kan en wil je niets beloven, 
alleen dat ik vandaag
 en in het nu, 
eindelijk, 
in onze liefde, kan geloven 

vliegen

ik ruik het schroeien van mijn vleugels 
ik vlieg weer eens veel te hoog 
maar ik kan niet stoppen 
want weet je wat het is 
als ik nu ga dalen 
ben ik bang dat ik iets mis. 
ik stort nog liever neer 
verzuip nog liever in het zeer 
dan niet te weten wat kan zijn 
ja, willen weten doet soms pijn 
nee, geef me geen advies 
ik kan niet anders leven 
het is niet dat ik hiervoor kies 
het is gewoon mijn lot 
vliegen tot ik neerstort 
maar wel even 
heel dicht bij god 
en eens dan komt de dag 
dan vlieg ik voorbij de zon 
en lach mijn laatste lach 
omdat ik altijd heb geweten 
dat ik dat dus kon 
misschien lukt het vandaag 
en anders morgen 
of volgend jaar 
misschien stort ik nog 1000 keren neer 
maar eens 
ik weet het zeker 
geraak ik daar 

©pieter 110312 

ochtend observatie

zoals je daar ligt in het schemer
van door gordijn gefilterd licht
je ogen dicht
en mond half open
je lange donker haar
half over je gezicht.....
zo kan ik uren naar je kijken
en drinken
mijn ogen
jouw schoonheid
in zich op
en dronken van dat beeld
komt alles tot een stop.....
en heel traag
als in slow-motion
rol je van je zij tot op je rug
en ontsluier je je borsten
want met je arm
schuif je het dekbed
t'rug.....
je adem die je uit en int
danst zacht je borsten
op en neer
en doet je tepels stijven
gelijk ze teder worden bemint
en ik heb moeite om er af te blijven.....
met gesloten ogen zie ik je staan
en voel je warmte door mijn handen gaan
zonder je te 'roeren of te raken
ik wil dit beeld niet storen
door je strelend
te doen
ontwaken.....
dus in gedachten sluip ik zacht
mijn verlangen jouw dromen binnen
ik voeg mij langzaam in jouw slaap
om je in je dromen
teder te beminnen..
ach lief
wat slaap je mooi
in al je naakte pracht
zelfs nu
in het schrale ochtendlicht
fonkel je
als de sterren in de nacht.....

[voor G omdat ze met mij wakker durft te worden, en mij eindelijk aan het slapen kreeg]