email

email aan mijzelf

1 feb, 17:45 `vannacht met tranen naar bed gegaan, mijn eigen schuld...ik had gewoon niet moeten schrijven, mijn mond houden, en de dingen laten voor wat ze zijn, ik bedoelde er niets kwaads mee, maar het antwoord dat ik kreeg maakte alles lelijk, maakte mij van mijn woorden het 'kwaad' dat ik hoopte te kunnen verdrijven...wat met liefde geschreven was, werd als het 'kwaad' van alles wat ik belichaamde uitgelegd....respectloos, gevoelloos, rancuneus, bemoeizuchtige egotripperij van een smerige hoerenlopende kanker junk.... ach ik zal het wel verdiend hebben....had ik maar niet moeten schrijven dat het mij pijn doet te zien hoe moeilijk ze het zichzelf maakt, en dat ik het gevoel had dat ze daar iets aan zou moeten doen en/of goede hulp bij zoeken, omdat de rode draad die ik steeds meer zag verschijnen in dat waar onze relatie steeds weer op stuk liep dezelfde draad was die haar in al haar zijn en doen steeds weer in de weg zat om geluk en rust te vinden.......ja dat is dom, dat moet je niet doen......
als je ziet hoe iemand waarvan je zielsveel houd zich steeds meer en meer vervreemd van de werkelijkheid, en al hetgeen haar overkomt steeds weet af te wentelen op acties en gedrag van anderen en zich daarbij steeds meer en meer isoleert met de gedachte dat iedereen tegen haar is, niemand iets om haar geeft of rekening met haar houd.........
dan moet je je omdraaien, en zeggen 'barst maar' zoek het lekker zelf uit.....want alles wat je met liefde en de beste bedoelingen probeert duidelijk te maken en/of uit te leggen, zal worden gezien en ervaren als onderdeel en oorzaak van al dat onrecht wat haar aangedaan word

ach weet je, ik heb de wijsheid ook niet in pacht....ik zal de laatste zijn die beweert dat wat ik zeg het enige juiste is.... dat wat ik denk en zeg kan juist wel het verkeerde zijn, maar nimmer zal ik dingen zeggen of denken noch gebruiken om daar een ander opzettelijk mee te verwonden of pijn te doen.... ik vraag van niemand te doen wat ik zeg noch mijn waarheid voor de absolute waarheid te houden........

nee, ik heb er zelf om gevraagd, om die tranen van vannacht....ik had mijn mond moeten houden....de dingen laten voor wat ze zijn...me niet steeds weer mede schuldig voelen voor het verdriet van een ander, en al helemaal niet als dat iemand betreft die me heel dierbaar is, en waar ik van hou. zelfs al is die verbondenheid in liefde niet langer hanteerbaar in een relatie...juist dan....want blijkbaar is juist dan de waarheid, hoe liefdevol en oprecht ook bedoeld, te hard en pijnlijk om positief mee om te kunnen gaan....dan doet het enkel nog pijn, voor allebei

vanochtend werd ik wakker. deed mijn ogen open en keek om me heen, en voelde een glimlach rond mijn mond verschijnen toen ik in de ontwakende bruine ogen keek die mijn pijn en verdriet hadden gezien, toen ik de lippen zag die mijn tranen hadden weggekust en de mond die mijn woorden tot zwijgen bracht...ik liet mijn hoofd weer in het kussen zakken, bijna niet hoorbaar zuchtte ik een diep, en voelde een rust over mij komen die de herrie in mijn hoofd wist te overstemmen......
ik genoot van de rust en stilte
een stilte die ruw doorbroken werd
: ' GA JIJ EENS EVEN WAT KOFFIE ZETTEN SLAAPKPOP'
Ja, de dag is weer begonnen