Voor alle overledenen

Hij werd gemaakt uit liefde en geboren. Zijn ouders gaven hem de naam Pieter Jacobus. Vernoemd naar zijn beide grootvaders. Opa Pieter werkte bijna heel zijn leven op begraafplaats. Rijnhof, wat nu gemeente Leiden is. Zijn andere opa, Jabobus, werkte op een scheepswerf, als machinebankwerker. De een werkte in de schaduw van de dood. De ander in de schaduw van het water en het leven. Beide had hij lief, beide waren op jonge leeftijd zijn eerste aanraking met de dood en vergangkelijkheid. Bij opa Jacobus vonden zijn ouders hem te jong om bij de gebrafenis aanwezig te zijn. Nu begrijpt hij dat wel. maar toen deed het pijn er niet te zijn. Opa Pieter was al tijden ziek. Na jaren te zijn verzorgd door zijn jongste levende dochter. Stierf hij in een verzorgingstehuis.Als Pieter Jacobus hem daar bezocht. Voelde hij zich verdrietig. Omdat hij gewoon wist dat dit het eindstation was. Zijn opa stierf op dezelfde dag als zijn geboortedag. Maar pas nadat hij zijn oudste zoon, de vader van Pieter had gezien. Pieter was er niet bij. Maar hij ziet een beeld waarbij zijn vader zijn opa kust waarna zijn opa de laatste adem in het leven liet ontsnappen. Als het ooit zover komt hoop hij zijn vader te kussen. En vrede te hebben met hoe het leven liep. Opa Pieter dat was zijn eerste "echte" begrafenis. Zijn zusje moest huilen. En hij kon niet begrijpen waarom. Samen liepen ze even weg van het gebeuren. Hoewel hij haar verdriet en tranen niet begreep. Sloeg hij zijn arm om haar heen. Toen, voor het eerst, begreep hij familiebanden en de vreugde en verdriet daarin besloten.

Zonder Grootvader geen Grootmoeder. Zonder hen geen Vader Of Moeder. Zonder hen geen familie. Geen Ooms of Tantes. Sterker nog. Geen ik en wat ik ben. Want Pieter Jacobus dat ben ik. Wat ik wil vertellen probeerde ik in de vorm van een andere, derde, persoon. Maar dat lukt me niet. Ik wil het niet hebben over ik, ik, en nog eens ik. Maar het gaat niet. Want mijn verhaal is mijn verhaal, en ook het verhaal van iedereen. Iedereen op zijn eigen wijze. Iedereen zijn eigen ik. Wat je ook wil denken. Ik ben ik. Ik ben Pieter Jacobus. De som van wat mij heeft gemaakt. En dat wat gemaakt heeft, wat mij mij heeft doen ontstaan.

Vanaf nu dus mijn Verhaal.
Mijn jeugd speelde zich af met een begraafplaats naast het ouderlijk huis van mijn vader, van mijn tantes en ooms. Als ik mijn grootouders van vaders kant bezocht kon ik daar niet omheen. Als kind wandelde ik met met ouders, ooms en tantes in de rust en vrede van deze knekelplaats. Ik weet nog dat een tante tegen mij zei, toen we graf passeerde, met daarop de stenen beeltenis van een paar gevouwen handen, " Die heeft zijn ouders geslagen, want als je dat doet groeien je handen boven je graf".
De jongste broer van mijn vader Werkte ook op die begraafplaats. Werd zelfs opzichter van het geheel. Nog niet zo lang geleden is hij overleden. Begraven in de grond waar hij liep en werkte. Toen we naar zijn laatste rustplaats liepen zag ik die handen weer. En dacht ik " Groeien mijn handen boven mijn graf" Mijn ouders heb ik nooit een klap gegeven, ik gaf ze klappen zonder te slaan. Voor de zekerheid laat ik me maar cremeren.

Ik herinner mij de verhalen van mijn oom over zijn werk. Verhalen over de dood en het begraven. Vol humor. Zonder ooit respectloos te zijn tegenover de dood en doden en hun laatste rustplaats. Zoals de begrafenis waar hij van zei bijna in lachen te zijn uitgebarsten.
" Tijdens een begrafenis met slecht weer en veel wind, zoals iedere begrafenis volgens mij moet zijn. Een begrafenis in de zomer lijkt me helemaal niks. Declameerde een dominee de spalm "Ruwe Stormen Mogen Woeden" Tijdens dat gebeuren. Waaide de hoge hoed van een der "werkstudenten" die als dragers dienst deden. Regelrecht het graf in, tijdens het vieren van de touwen, het neerlaten van de kist.
Toen hij zelf begraven werd. Zei een "spreker" dat hij thuisgekomen was. Op de plek waar hij heel zijn leven had gewerkt, en waar zijn vader en andere familie had gewerkt en nog werkte. Ik kon niet anders dan denken dat mijn oom toch ergens anders als zijn thuis zag. De psalm "Ruwe stormen moge woeden" werd niet gespeeld. Een psalm die hij altijd windkracht 8 noemde na het hoge hoed incident. Maar toen ik de dragers naast zijn kist zag. Zonder hoge hoed. Kon ik niet anders dan denken: " Haal je nu je laatste grapje met mij uit??"

Dit is voor al mijn familie en vrienden. Voor hen die nog zijn. Vooral die er niet meer zijn. Het leven is mooi. Het leven is goed. Wie leeft zal sterven. Maar voor altijd leven in een ieder de aan hem denkt en de daden die hij deed

p.s.
John. toen ik je voor je de laatste keer sprak. En de kanker je lijf had verteerd, maar je geest met rust gelaten had. Zei je: "Ik ben niet bang te sterven, ik ben alleen bang voor het verdriet, dat anderen om mij huilen" John, huil niet. Onze tranen vieren slechts jouw leven. En ik, ik heb een feestje nu. Ik drink mijn tranen en ben dronken van het leven........

Voor Cristina

Ik leerde pas echt liefde kennen.
Toen je schoon genoeg had van mij.
Pas toen begreep ik dat mijn ongeremd dope consumeren.
Niet alleen mij maar vooral anderen kon bezeren
Pas toen ik niet meer met je kon kroelen.
Miste ik je lichaam en hoe het kon voelen.
Bovenal mis ik je glimlach.
Je tedere kus.
Gewoon wie je was.
Vol liefde dus.

Ik begreep pas wat heimwee aanrichten kon.
Toen ik zag hoe je jouw Trento mistte.
Prachtige stad, tussen de bergen in de zon.
De piaza, de Duomo, de fontijn, het terras.
Waar 's-avonds na tienen
de spumante het lekkerst was.
Toen jij mij espresso leerde drinken
Kon ik nooit meer koffie door een filter laten zinken.
Pas toen je me leerde lopen in de Italiaanse pas
Besefte ik hoe calvinisties ik was.

Domani il sole splendera di nuovo.
Ti voglio bene. Ti amo.
Migliore per voi.
En nu ik weer Italiaans probeer te spreken.
Besef ik dat onze onkunde in elkaars taal
Niets kon helen maar wel veel breken.
La lingua Inglese was lang niet voldoende.
Zelfs niet het vrijen of hoe vaak we ook zoenden.
De "liefde" mag zijn verdwenen.
Maar ik hou nog steeds van jou.
Je zit in mijn ziel gebakken.
Door de Italiaanse warmte
en de Hollandse kou.

L'amore e buono.
La vita e buona.
Tutto cio che domani sara meglio.
Non dimenticare di amare.
Ik vergeet je niet
Ook al doet niet vergeten soms verdriet

Gebed

Mijn God, mijn God, waarom heb ik U verlaten
Waarom maakt U het zo makkelijk U te haten
En waarom gunt U mij geen rust
Is het omdat ik gelijk Judas uw zoon heb gekust

Waarom is dat wat U Abraham bespaarde
en voor U zelf bewaarde.
Ja, dat drama op Golgotha, dat kruis
het fundament van Uw kerk, Uw huis
God is groot, God is goed, waarom dan al dat bloed
Dat mij verlossing zou moeten geven
Op weg naar een eeuwig leven

En mijn gebeden
Waarom gaf U nooit een antwoord mee
Of vroeg ik teveel
En was uw zwijgen een keihard nee

Ben ik voorbestemd te lijden in het vagevuur
Knarsetandend, ach en wee, moet ik na de hel op aarde ook nog eens met Satan mee
Waarom explodeerde Uw kerk in honderd scherven
Allemaal een eigen dogma en hoe de hemel te erven
Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken
Veel te veel gaten en net zo veel hoeken

Of gaf U mij de aardse plicht.... te blijven twijfelen en zoeken
Zelfs om U soms te vervloeken.
Om uiteindelijk als Paulus
uit te komen bij het pad van het leven en het licht

RELIGIE

RELIGIE
" voor ik een letter op papier zet wil ik zeggen niemand te willen kwetsen, hooguit te prikkelen"

Ik ben christelijk opgevoed. Ik heb niets tegen wie wat dan ook wil geloven. Maar in mijn hoofd worstel ik met het zogenaamde geloof. Ik heb er rationeel alles aan gedaan om van het geloof af te komen. Ik wil het wel loslaten maar het laat mij niet los.
Nu zie ik geloven als iets anders als religie. Religie is voor mij een groot kwaad. Machthebbers hebben er een handje van het geloof/religie te gebruiken om mensen tegen elkaar uit te spelen om zo de macht uit te breiden en te handhaven. Om nog nog maar te zwijgen van het oorlog voeren tegen anders denkenden. Daarom heeft welke religie voor mij dan ook compleet afgedaan. Religie is 10% goddelijke inspiratie en 90% menselijke malversatie, zo zie ik de bijbel/koran/talmoed. Voor het christelijk geloof is dat pas echt begonnen bij de Romeinse keizer Constantijn. In de 4e eeuw na Christus was het Romeinse rijk enorm groot. Europa, delen van Afrika, Turkije en tot ver in het midden oosten. In dat enorme rijk waren op zeker moment vier keizers. Twee in het westen en twee in het oosten. Na zijn rivaal, maxinius. in het westen te hebben verslagen sloot hij een verbond met Lucinius die samen met Darius in het oostelijke rijk voor keizer speelden. Lucinius trouwde met de zus van Constantijn en trok ten strijde tegen Darius die hij versloeg. Toen waren er nog twee. Ik ging al kort door de bocht, en blijf dat doen. Wil je de preciese feiten weten moet je maar naar de bibliotheek lopen. Kortom Constantijn bekkeerde zich tot het christelijke geloof. Geinspireerd door zijn klerk. En aangezien er toen in heel het rijk grote clusters van christenen begonnen te ontstaan. Leek het hem volgens mij wel een mooie inbreuk om zijn macht te kunnen uitbreiden. Zeker omdat hij zich wilde afzetten tegen de senaat die hem niet bepaald welgevallig was. Hij declameerde: Een rijk, een God, een keizer. Waarbij hij God en keizer volgens mij verenigd zag in zichzelf. En niet de christelijke God. Hij sprak van vrijheid van godsdienst, welke god dan ook, voor heel het Romeinse rijk, Het probleem Lucius loste hij op door hem te laten vermoorden samen met de zoon van L en dus ook de zoon van zijn zuster Constantina. Lekker Christelijk. Vervolgens was hij alleenheerser en hoofd van de toenmalige kerk. Hij heeft ook de eerste stenen van de St.Pieter in Rome laten aanleggen. En wat te denken van wat hij In Constantinopel?Instanboel heeft laten neerzetten. Dit persoon wordt aangezien voor de creator van een wereldreligie. Nogmaals, wil je er het fijne van weten ga naar de bibliotheek en verwonder je. Over de Islam wil ik het niet hebben. Maar daar valt ook een discutabel verhaal over te vertellen. Voor zover iets over de oorsprong.
In het nu zitten we opgescheept met twee grote wereldreligies die elkaar in de extreemste vormen daarvan naar de keel vliegen. Zo zeer dat zelfs een normale discussie vrijwel onmogelijk lijkt. Voor mij reden temeer om van religie niets te willen weten.
Blijft het geloof in iets van een god, of laten we gewoon maar zeggen GOD.

Voor mij is god The Big Bang. Pure energie uit het niets in het niets tot een alles. Ik ben deel van de big bang. Dus iets van God is ook in mij. Ik ben immers geschapen naar zijn beeld. Maar wie is God dan. Is God almachtig. Is God de drie eenheid van Vader, Zoon en Heilige geest. Als hij almachtig is waarom heeft de duivel dan zoveel invloed op het gebeuren hier op aard. Want al het slechte schrijven we immers aan hem toe????
Of is God misschien geen drie eenheid maar een vier eenheid. Is hij naast de vader de zoon en de heilige geest ook de duivel. Want als God goed is laat hij niet toe wat wij aan de duivel toeschrijven. Hij laat het gebeuren dus is hij op zijn minst medeplichtig aan wat wij satan toeschrijven. En als ik geschapen ben naar gods beeld maakt die redenatie compleet zin. Want in mij schuilt ook een goede goddelijke kant. Maar ook een duivelse kant. Soms schuilt satan in mijn hoofd. Denk en doe ik alles om verderf en deconstructie teweeg te brengen. Al is het alleen maar in en voor mijzelf.
Rationeel zeg ik vergeet het. Maar het lukt mij niet. Mijn gevoel zegt dat er iets is wat je God mag noemen. Een God die zonder hemel of hel alle energie vertegenwoordigd die er in het heelal, sinds de big bang, bestaat.
Hemel of hel is de gemoedtoestand waarin je verkeerd. Heb je vrede met je omgeving en met jezelf sterf je met de gemoedstoestand van de hemel. Is dat niet zo verkeerd je geweten en je gevoel zich in de hel.
Is er dan leven na de dood. Zeker wel. In ieder geval voor hen die dan nog niet overleden zijn. Want als ik of jij er niet meer is gaat het leven echt nog wel door. En als we allemaal uit de energie van de big bang voortgekomen zijn. Is er ook leven na de dood. #Want eenmaal energie blijf je energie. hoe dan ook, energie gaat nooit verloren maar zet zich altijd om in een andere vorm van energie.
Amen

Global warming.
Is global warming wel zo slecht?.
De wereld zal echt niet vergaan. Hooguit de mensheid. Of in ieder geval het grootste deel daarvan. En dat is niet meer of minder dan we verdienen. Aangezien ik denk dat er toch geen houden aan is. Op de eerste plaats omdat ik niet zie dat de industriële landen er echt werk van zullen gaan maken. En ten tweede omdat ik denk dat er toch klimaatsveranderingen op stel zijn. Dat is nu eenmaal de cyclus waarin de aarde zich al eeuwen en eeuwen begeeft.
En zeg nu eerlijk. Hoe eerder het met ons afgelopen is hoe beter. Wie weet wat voor ellende we nog gaan uitvinden. Misschien wel leven op andere planeten. Kunnen we die ook gaan verpesten. Nee, hoe eerder we ons leefklimaat verpesten hoe meer kans de mensheid op overleving heeft. Want er zullen altijd wel een paar mensen overblijven. Onkruid vergaat immers niet. Laat die mensen maar opnieuw beginnen. In een nieuw soort stenen tijdperk. Wat meer zal er niet overblijven als we zo doorgaan.
Mijn stelling is: " Hoe eerder we de zaak naar de kloten helpen. Des te beter is het voor de wereld, het heelal en de overbleven mensen. Lekker opnieuw beginnen