goedemorgen

er zijn van die dagen dat ik........ 

ja zo af en toe dan........ 

dan sta ik op 

doe mijn ogen open 

doe de gordijnen open 

en dan 

dan gaat er ineens 

van alles open in mijn hoofd 

en dringt de geur 

van stinkende gedachten 

doods mijn bewustzijn binnen 

dan 

sluit ik de gordijnen 

kruip terug in mijn bed 

doe de gsm uit 

sluit mijn ogen 

vouw mijn handen 

op mijn borst 

als de dood 

zo bang voor het leven 

en dan lig ik daar 

te wachten 

ja 

op wat eigenlijk 

dood ga ik niet 

zelfs al zou ik willen 

leven voel ik niet 

zelfs al zou ik willen 

en dan gebeurd er een wonder 

ik verveel me dood 

en als iets je doet beseffen 

dat je leeft 

is het wel 

als je je dood verveeld 

dus doe ik mijn ogen weer open 

sta op 

doe de gordijnen open 

kijk naar buiten 

en vloek naar de dag 

kom maar op 

ik lust je rauw 

alleen de gsm 

die laat ik nog ff dood 

©pieter 11052012

woorden worden

 woorden, woorden...

 soms wou ik dat ik ze niet meer had... 

want ik ben het lezen 

en het horen 

van mijn eigen woorden 

oh zo zat...

 ik heb mijn woorden nooit gebroken... 

maar ze braken 

door wat een ander er in las.. 

en zelfs met de beste zin 

valt er dan niets meer te lijmen 

en er staat er iets dat nooit echt was...

 woorden zijn als zaad en vallen dood,

 ze dragen geen vrucht 

in een dorre schoot, 

woorden van liefde 

kunnen dan geen leven scheppen,

 zelfs de mooiste bloemlezing 

is dan gedoemd te verleppen.. 

en mijn woorden, woorden en woorden, 

ik heb er geen woorden voor 

en wou dat ik ze niet meer had....

 ©pieter 

schreeuw

de hele nacht
heeft zich van binnen
diep van binnen
een schreeuw ontwikkeld
schreien gaat niet meer
ik sta droog
al mijn tranen 
slaan naar binnen
mijn droge ogen
zien helder
oh zo helder
maar het draait
in mijn maag
het bonkt mijn hart
en als ik een ziel zou hebben
kon je hem horen scheuren
en dan
ook nog dat stemmetje
in mijn hoofd
het fluistert
het daagt me uit
het scheld me stijf
het troost me
en het lacht mij uit
en diep van binnen
maar niet eens meer zo heel diep
zit een schreeuw
af en toe komt hij bijna naar buiten
maar dan roept dat stemmetje
diep
heel diep in mijn hoofd
die schreeuw weer terug
godverdomme
ik kan niet huilen
ik kan niet schreeuwen
en ik voel mij scheuren
nee het is niet mijn hart dat breekt
die is het wel gewend
nee het is niet mijn lever
ik drink geen druppel
niet nu
nu zou het mij gek maken
en alle remmen weg halen
en als bij mij de remmen weg gaan
pfff, laten we het daar maar niet over hebben
en ja hoor
daar is dat stemmetje weer
met de verstandigste woorden tot nu toe
wil je weten wat het zegt
het zegt
'klootzak, dit is je schreeuw
 hij is er uit en nu niet meer zeuren'
en ik hou wijselijk mijn mond
want ja
ik hoor mijn woorden schreeuwen....

©pieter 260413

zinloos

het heeft natuurlijk helemaal geen zin om te schrijven over zinloos

maar aangezien er de laatste dagen zoveel zinloos is gebeurd

en ik totaal alle zin in wat dan ook ben kwijtgeraakt

heeft het misschien zin

om te proberen

al dat zinloos een plekje te geven 

want zinloos of niet

ik heb het er maar mee te doen

al dat zinloze van wat was

al dat zinloze dat maar blijft hangen

waar mijn hart vol mee zit

en waar mijn denken

mijn doen laat gebeuren

wat juist niet gebeuren moest

allemaal zinloos

omdat het al lang geen zin meer had

en ik mijn zinnen niet had moeten zetten

op iets dat al lang loos is gegaan

vergiftigt en verloren

in een liefdeloos gevecht waarmee het laatste beetje zin

van al de liefde die was

verkracht en onteert

verlaten werd op het slagveld

nee

bloediger

zinlozer

dodelijker

afschuwwekkender

hartstochtelijker

als een gevecht tussen geliefden

op een slagveld tussen haat en houden van

is ondenkbaar

is zinlozer dan het leven zelf

en

net zo min als liefde zin kan geven aan het leven

is leven zinloos zonder liefde

en de zinloosheid van dat gevecht

dat slechts wonden slaat

en niets beslecht

laat nu pas echt de pijn voelen

nu het zeer is uitgevochten

en de onvrede van toen

zo zinloos lijkt

in het licht van de liefde

die ondanks alles

achterbleef

dat

scherpt mijn besef

dat de strijd pas nu

echt is begonnen

maar zinloos is en blijven zal

als het slagveld van toen

het doen van nu

beheersen zal

het is zinloos om

voort te gaan op het eind

nu de wapens zijn begraven

want wat was is zinloos voor het nu

het lijden van toen kan slechts leren

als de liefde van nu

dat los kan laten

©pieter....

dit schrijven is niet af, dit schrijven raakt slechts de randjes van mijn denken en mijn voelen... heeft het zin om een schrijven te laten lezen zonder dat het af is?... is niet alles zinloos of het nu af is of niet? ...  of is alles pas zinloos als het echt helemaal af is?... voor mij is iets pas zinloos als we de zin van zinloos niet kunnen zien, want dat inzicht kan zin aan alles geven... zelfs aan de soms totaal zinloos lijkende betekenis van liefde en het leven zelf...

'zinne-tuig' [voor emcee]

 de kleuren van Monet
klinken als het beeld
dat Ravel
met tonen schetst
vrij geluid
voor bevrijde oren
ongebonden kleuren
voor geopende ogen
en in alles
hoor ik naast de liefde
tranen en verdriet
  een lach en een fluister
en alles wat het oog niet ziet
en alles wat het oor niet hoort
gelijk die ene grote liefde
die ongehoord
zich even toonde
om stond weer te verdwijnen
verdronken
in de mooiste kleuren
gestorven
op de tonen van geluk
 de kleuren van Monet
ik zag ze in je ogen
de klanken van Ravel
gelijk het ritme van je hart
je schone lief en lijf
je hemel en je hel
en ik
totaal verward


©pieter 140413

aan de grenzen van mijn liefde [of.. hoe hou je van een borderliner]

je zal het mij niet vragen
want je zwijgt mij dood
en als je me wat zegt
wens je mij de ergste ziektes
in onverbloemde taal....
je zegt, rechtstreeks uit je hart,
maar in mijn oren klinkt het
als taal rechtstreeks uit de goot
maar als je het mij zou vragen
zeg ik
ja
nog bijna iedere dag
en vraag ik mijzelf af
waarom dat zo is
waarom ik je mis
terwijl ik toch echt niet meer
op jou zit te wachten....
en verdomme
je bent er ook nog steeds
ik kom je tegen in mijn bed
liggend in de leegte van mijn verlangen
luierend in de lust van mijn gedachten
ja
je uiterlijke schoonheid streelt nog steeds
ondanks het verdwijnen van de glans
door de dofheid van je naakte innerlijk....
je zal het mij niet vragen
want voor jou ben ik dood
je hebt mij begraven in de ontkenning
van alles wat jou aan jezelf niet bevalt
mij dodelijk verwond in een strijd
die je met jezelf niet dorst aan te gaan....
maar als je het mij vragen zou
zeg ik
ja
alleen heb je er niets aan
want de glans van liefde
zal uiteindelijk weer doven
in je onvermogen te geloven
om onvoorwaardelijk lief te kunnen hebben
om jezelf echt te willen zien om wat je bent
zonder dit een ander te verwijten
zolang jij niet naar binnen durft te kijken
zul je het buiten nooit helder zien....
door het troebel van je binnen
zie je het mooi van buiten als drab
als drijfzand dat jou beknelt en verslinden wil
en ik wil en kan er gewoon niet meer bij zijn
als je dit weer gebeuren laat

als ik weer moet zien
dat van het ene op het andere moment
jouw liefde omslaat in intense haat
hoe je alles en iedereen die jou lief heeft
van je afstoot en vervreemd met verwijten
hoe je schoppend en slaand je een weg baant
door een ander heen
de leegte van je eigen onvermogen in...

je zal het mij niet vragen

want van binnen ben je dood

maar als je het mij zou vragen

zeg ik

ja

niets meer of minder

dan het was en altijd is

alleen heb jij er niets aan

net zoals ik er niets aan heb

hoe anders ik het ook wil

en weet dat het kan zijn

maar

je trekt mij uiteindelijk in een duister

dat dieper als mijn eigen donker ligt

want mijn liefde en houden van

laat moeilijk los

zelfs als je weer over de grens gaat

het moeras in

het drijfzand op dat je mij verwijt....

met mijn liefde hou ik je dan vast

en probeer je er uit te trekken

maar trek mijzelf er dieper in

want je wijst mij af

maakt jouw pijn die van mij

en je woord en daad

breken mij af om jezelf mee op te bouwen

je lacht mij uit als je ziet dat ik breek

en maakt van mij

wat jij niet wil zijn

en in jezelf niet wilt zien

je gaat de grens van de waan weer over

en geeft jouw leven zo weer zin....

dus vraag mij niet

en jezelf zul je het nooit vragen

want voor het antwoord

ben je als de dood

….

©pieter  2013/april

zand

zou iedere korrel zand nog terug te vinden zijn? het zand dat die dag, jaren geleden, tussen onze tenen gleed bij het lopen, het zand dat overal kroop toen we ons stoeiend van onze kleding ontdeden.. ja hetzelfde zand dat verstopt in je lange blonde haren, dagen later nog steeds in ons bed viel te ontwaren... al dat zand zal in welke vorm dan ook ergens nog wel zijn.. ja, het zand, de zon en de zee, alles is er nog, alles heeft nog een plaats... .

ook al zal het even zoeken zijn... de zon van toen lijkt wat minder warm te voelen. de zee is wat zouter geworden van de tranen die nadien een weg gevonden hebben... en het zand, te talrijk om te tellen, schuurt nog steeds een beetje in mijn gedachten..... ook al is het alweer zo lang geleden. en zie ik de zon het zand en de zee nog regelmatig. alleen jou zie ik niet meer, ik kan je niet meer vinden... net als de zomers van toen ben je opgelost in de tijd, weggezogen door het eb van terugtrekkend leven dat zich zelfs met liefde niet dwingen liet... en iedere dag dat ik ouder word lijk jij jonger in mijn denken... en alleen als ik mijn ogen sluit zie ik je gezicht weer zoals het was in de zon bij de zee.. en in mijn dromen zie ik je dan weglopen, om in de branding van het warme water van de zee der liefde voor eeuwig te verdwijnen.. om te worden opgenomen in het niets van het al.... maar zo is het niet gegaan, om dat te vertellen heb ik net zoveel woorden nodig als er zandkorrels bestaan... en ze liggen overal verspreid in heel mijn leven.. ik ga ze niet zoeken.   ik ga ze niet tellen... ze zijn er en zullen er altijd zijn, soms voel ik ze tussen mijn tenen en schuren ze mij als ik slapeloos in mijn bed lig en weer even aan je moet denken... alles is er nog. alleen heeft de dood en de tijd alles een beetje verplaatst....

©pieter  030413....

[ voor Carla R.I.P.  010486]

1