aan de grenzen van mijn liefde [of.. hoe hou je van een borderliner]

je zal het mij niet vragen
want je zwijgt mij dood
en als je me wat zegt
wens je mij de ergste ziektes
in onverbloemde taal....
je zegt, rechtstreeks uit je hart,
maar in mijn oren klinkt het
als taal rechtstreeks uit de goot
maar als je het mij zou vragen
zeg ik
ja
nog bijna iedere dag
en vraag ik mijzelf af
waarom dat zo is
waarom ik je mis
terwijl ik toch echt niet meer
op jou zit te wachten....
en verdomme
je bent er ook nog steeds
ik kom je tegen in mijn bed
liggend in de leegte van mijn verlangen
luierend in de lust van mijn gedachten
ja
je uiterlijke schoonheid streelt nog steeds
ondanks het verdwijnen van de glans
door de dofheid van je naakte innerlijk....
je zal het mij niet vragen
want voor jou ben ik dood
je hebt mij begraven in de ontkenning
van alles wat jou aan jezelf niet bevalt
mij dodelijk verwond in een strijd
die je met jezelf niet dorst aan te gaan....
maar als je het mij vragen zou
zeg ik
ja
alleen heb je er niets aan
want de glans van liefde
zal uiteindelijk weer doven
in je onvermogen te geloven
om onvoorwaardelijk lief te kunnen hebben
om jezelf echt te willen zien om wat je bent
zonder dit een ander te verwijten
zolang jij niet naar binnen durft te kijken
zul je het buiten nooit helder zien....
door het troebel van je binnen
zie je het mooi van buiten als drab
als drijfzand dat jou beknelt en verslinden wil
en ik wil en kan er gewoon niet meer bij zijn
als je dit weer gebeuren laat

als ik weer moet zien
dat van het ene op het andere moment
jouw liefde omslaat in intense haat
hoe je alles en iedereen die jou lief heeft
van je afstoot en vervreemd met verwijten
hoe je schoppend en slaand je een weg baant
door een ander heen
de leegte van je eigen onvermogen in...

je zal het mij niet vragen

want van binnen ben je dood

maar als je het mij zou vragen

zeg ik

ja

niets meer of minder

dan het was en altijd is

alleen heb jij er niets aan

net zoals ik er niets aan heb

hoe anders ik het ook wil

en weet dat het kan zijn

maar

je trekt mij uiteindelijk in een duister

dat dieper als mijn eigen donker ligt

want mijn liefde en houden van

laat moeilijk los

zelfs als je weer over de grens gaat

het moeras in

het drijfzand op dat je mij verwijt....

met mijn liefde hou ik je dan vast

en probeer je er uit te trekken

maar trek mijzelf er dieper in

want je wijst mij af

maakt jouw pijn die van mij

en je woord en daad

breken mij af om jezelf mee op te bouwen

je lacht mij uit als je ziet dat ik breek

en maakt van mij

wat jij niet wil zijn

en in jezelf niet wilt zien

je gaat de grens van de waan weer over

en geeft jouw leven zo weer zin....

dus vraag mij niet

en jezelf zul je het nooit vragen

want voor het antwoord

ben je als de dood

….

©pieter  2013/april