kom ik in mijn doos met papier en kladjes de overlijdenskaart van mijn opa tegen, de opa waar ik naar vernoemd ben, in dezelfde enveloppe zit een kladje, toen ik zag wist ik weer..... is uit 1972, ik was 16 jaar... ik las het en moest nu ineens huilen, iets wat ik op zijn begrafenis niet kon.... maar nu vraag ik mij af of ik er alsnog om huil of huil ik om mijn verloren 'onschuld' van toen.... zijn het de tranen van toen of de tranen van het weten wat sindsdien allemaal gebeurd is.... 


de laatste keren 
dat ik je kon bezoeken 
en je met mij sprak 
met in je ogen de dauw 
van een nieuwe morgen 
en je stem vol hoop 
voor een nieuwe dag 
toen wist ik al 
dat je ging sterven 
maar je mond sprak leven 
en straalde een lach 
en alles wat je zei 
klonk zo overtuigend blij 

je wist 
dat je tijd was gekomen 
en het zijn moest ruilen 
voor dromen 
ik voelde 
dat je afscheid van me nam 
met de woorden 
'leef goed, en goed is vaak niet 
wat je wenst, maar dat wat kan' 

en voor het eerst 
zag ik een traan op je wang 
en voor eerst 
in mijn leven 
voelde ik mij 
werkelijk bang 
voor het eerst 
begreep ik dat ik 
nooit de tijd zou kunnen verzetten 
en dat alles zo voorbij zou gaan 
als ik maar heel even 
niet op zou letten 

© pieter 1972