Ik
krijg mijn woorden niet meer op papier
ze
stokken in mijn hoofd en blijven hier
om
door te rotten in gedachten
ik
kan mijn woorden niet wegen
daarvoor
zijn ze te zwaar
dus
ben ik niet bij machte
je
te kunnen troosten
daarvoor
zijn ze veel te waar
ze
doen je pijn
en
maken je boos
je
ziet ze als verwijt
maar
het is niet aan jou
het
is mijn verdriet
en
spijt
en
al mijn lieve woorden
en
al mijn houden van
dat
gooi je van je af
omdat
je niet geloven kan
ik
weet
dat
ligt in het vertrouwen
en
een stukje rouwen
waarmee
jouw verleden
mijn
verleden raakt
het
is niet dat ik ooit heb gelogen
maar
puur mijn onvermogen
uit
angst je te bezeren
dat
ik dingen deed
die
ik zo niet had moeten doen
en
ik weet wel dat ik dat vertrouwen
niet
terug krijg met een zoen
al
de actie en reactie waarmee
we
elkaar bestrijden
brengt
geen licht of lucht
is
slechts benzine
op
een sluimerend lijden
het
vuur dat ons beiden verteerd
legt
een rookgordijn
over
alles wat we hebben geleerd
ik
ben zo moe om steeds maar weer te moeten bewijzen
dat
ik niet langer vlucht in dromen van de draak
ik
heb er heel mijn leven over lopen liegen
en
nu het niet meer nodig is neemt het leven wraak
ik
begrijp je angsten maar al te goed
denk
niet dat ik niet weet wat dit met je doet
maar
als je vrees de waarheid fluistert
bij
alles wat je ziet en denkt
en
alles zo weet in te kleuren
dat
het de waarheid krenkt
dan
ligt het aan mijn doen en laten
en
de twijfel en de gaten
die
ik daarmee in jouw denken sla
©pieter...2/10/11
Geen opmerkingen:
Een reactie posten